Άποψη ή τεχνοτροπία;

[Παύλος Παυλίδης]

Ανεξαρτητα απο το αν συμφωνει καποιος ή οχι με τα λεγομενα σου Νικο, βασικη μου διαφωνια ειναι το οτι δεν επιτρεπεις, με τα λεγομενα σου, στους αλλους να κανουν τα ιδια λαθη που εκανες εσυ... Να ακολουθησουν τα ιδια βηματα που θα τους οδηγησουν εκει που εσυ εφθασες...
Το μανιφεστοειδες κειμενο σου, βαζει πολυ αυστηρους κανονες και πλαισια, ουσιαστικα αποκλειοντας καθε φωτογραφικη αποπειρα. Ειδικα οταν προειδοποιεις για τι θα ακολουθησει


Πολυ απλα μπορεις να αφησεις τον κοσμο να ακολουθησει την πορεια του και να ασχολεισαι με αυτα που εσυ θεωρεις σημαντικα, εκτος και αν εχεις την διαθεση να προσπαθησεις να τους δωσεις να καταλαβουν και να διορθωσουν τα "λαθη" τους, αλλα με κατι πολυ πιο διαλλακτικό απο το κειμενακι σου...

[lolik]

Υποτίθεται πως πλασάρεις ΚΑΛΙΤΕΧΝΙΚΗ φωτογραφία αυτη τη στιγμη, μη μου δίχνεις πως σουβλίζεις το κοκορετσι
με τον μπάρμπα σου το Πάσχα!)

εεεε, τώρα μη θίγεις το ευαίσθητο σημείο μου, το κοκορέτσι, γιατί εγώ θα το φωτογραφίζω πάντα όπου σταθώ και όπου βρεθώ, καθώς μου δίνει τόση ευχαρίστηση και ας με διαγράψουν και όλοι από καλλιτέχνη στο κάτω-κάτω...

(αστειεύομαι, οκ? ας φωτογραφίζει ο καθένας ό,τι τον προκαλεί και τον ενδιαφέρει και το πόσο "καλλιτεχνικό" -τη σιχαίνομαι αυτή τη λέξη- είναι, το συζητάμε αφού δούμε τη φωτογραφία του -
γιατί, πού ξέρεις? ακόμα και ένα κοκορέτσι μπορεί να είναι "καλλιτεχνικό" )

[Nikos Pandazaras]

- Φίλοι μου συμφωνώ με όλα τα παραπάνω.
Σίγουρα στο παραπάνω κείμενο ημουν υπερβολικά απόλυτος.
Μάλλον δεν γραφω γι'αυτά που δεν θέλω να ξαναδώ, αλλά αυτά που
δεν χρειάζεται να δούμε (ή να ξαναδούμε) σαν φωτογραφοι.

Σιγουρα ο πειραματισμός ειναι αυτός που οδηγεί στην εξέλιξη-στην "τέχνη"
όποια και να είναι αυτή … αλλα αυτό προϋποθέτει να υπάρχει πολύ κουράγιο,
θέληση και ανοιχτό μυαλό (που δυστυχώς δεν υπάρχει στις μέρες μας)

πρώτα είμαστε κοινό και μετά φωτογράφοι ...
Σίγουρα αυτό που θα θελα να δω αυτή τη στιγμή είναι κατι φρέσκο που να βγάζει συναισθήματα ...
(και μη μου πειτε τωρα να παω σε καμια λαϊκη!)
εικόνες που να έχουν σωστό καδρο (γιατι και αυτό μου φαίνεται, παει να καταργηθει)
και να βγαζουν εξυπνάδα, με την καλή εννοια.

[stavrosstam]

Συμμερίζομαι το... "μπούχτισμά" σου, Νίκο, αλλά τα πράγματα είναι απλά: ο κάθε φωτογράφος επιδιώκει να βλέπει (και να φτιάχνει) τη φωτογραφία που αντιστοιχεί στο σκαλοπάτι της φωτογραφικής σκάλας πάνω στο οποίο πατά ο ίδιος. Προσωπικά όταν θέλω να καθαρίσουν τα ματάκια μου, ξαναγυρίζω στους κλασικούς...

Όσο για τα επιμέρους, θα συμφωνήσω με τον Αντρέα ότι κάποια από τα είδη που αναφέρεις έχουν δώσει καταπληκτικές φωτογραφίες, π.χ. οι "οικογενειακές". Και για να μην αναφερθώ σε γνωστές περιπτώσεις τύπου Sally Mann, που ήδη γνωρίζεις, θα κάνω πάσα σε κάποιον που τώρα τελευταία παρακολουθώ μέσω flickr και συγκεκριμένα στο σετ Famille : http://www.flickr.com/photos/lab6/se...th/7593045918/

(θα χρειαστείς ψάξιμο ανάμεσα σε αρκετές αδιάφορες/ κοινότυπες, αλλά θα βρεις και ενδιαφέροντα πράγματα...)

[fivos]

Ανεξαρτητα απο το αν συμφωνει καποιος ή οχι με τα λεγομενα σου Νικο, βασικη μου διαφωνια ειναι το οτι δεν επιτρεπεις, με τα λεγομενα σου, στους αλλους να κανουν τα ιδια λαθη που εκανες εσυ... Να ακολουθησουν τα ιδια βηματα που θα τους οδηγησουν εκει που εσυ εφθασες...
Το μανιφεστοειδες κειμενο σου, βαζει πολυ αυστηρους κανονες και πλαισια, ουσιαστικα αποκλειοντας καθε φωτογραφικη αποπειρα. Ειδικα οταν προειδοποιεις για τι θα ακολουθησει


Πολυ απλα μπορεις να αφησεις τον κοσμο να ακολουθησει την πορεια του και να ασχολεισαι με αυτα που εσυ θεωρεις σημαντικα, εκτος και αν εχεις την διαθεση να προσπαθησεις να τους δωσεις να καταλαβουν και να διορθωσουν τα "λαθη" τους, αλλα με κατι πολυ πιο διαλλακτικό απο το κειμενακι σου...

Θα συμφωνήσω πολύ με τον Παύλο...
Οι λέξεις ακούγονται πολύ απόλυτες -ειδικά όταν μαζεύονται πολλές μαζί και γίνονται κανόνες- άσε που είναι δύσκολο να τις θυμάσαι και δεν ξέρω κι αν ωφελεί πολύ να τις ακολουθείς κατά γράμμα.
Ο κύκλος λήψη/κρίση/γνώμες/λάθη/επιλογή/λήψη... είναι νομίζω πολύ πιο πολύτιμος στην διαμόρφωση του προσωπικού μας βλέμματος στον κόσμο

Το γεγονός ότι δύσκολα μπορεί να διατυπώσει κανείς απόλυτους κανόνες που να εφαρμόζονται πάντα και να συμφωνούν όλοι, αλλά από την άλλη αναγνωρίζουμε και συμφωνούμε πιο εύκολα στη θέα μιας καλής φωτογραφίας, με κάνει να σκέφτομαι πως οι λέξεις έχουν κάποια όρια, εκφράζουν μια αλήθεια περιορισμένη στο χρόνο και τον χώρο (μιας φωτογραφίας?) και πέρα από τα όρια αυτά δεν είναι χρήσιμες - ίσως να γίνονται και υπερβολικά ανασταλτικές.

Είναι λίγο σα να προσπαθείς να αναγνώσεις ένα άγαλμα με την αφή... Αν δε κινηθείς γύρω του να το δεις λουσμένο στο φως, τα δάχτυλά σου θα βλέπουν πάντα ένα μέρος της ομορφιάς και της αλήθειας του.

Νομίζω πως δεν υπάρχουν απόλυτοι κανόνες αλλά ούτε κι η εύκολη ναρκισιστική άποψη ότι "όλα είναι υποκειμενικά" είναι χρήσιμη. Τελικά το μόνο για το οποίο θα προσπαθούσα να πείσω κάποιον, είναι η οξύμωρη άποψη ότι υπάρχει μια "υποκειμενική αντικειμενικότητα"(*) στον τρόπο που διαβάζουμε τον κόσμο, κι ότι είναι απολαυστικό κι αξίζει τον κόπο να ανακαλύψει κανείς τη δικιά του...




(*) "υποκειμενική" γιατί εξαρτάται σε μέγιστο βαθμό από την προσωπική μας πορεία και ταυτόχρονα "αντικειμενική" γιατί αναπτύσοντάς την, φτάνουμε σε μια αισθητική σύγκλιση με τους γύρω μας, χωρίς ωστόσο να μπορούμε να την εξηγήσουμε εύκολα με λόγια. Νομίζω το μόνο που χρειάζεται είναι να πιστέψουμε πως αυτή η πορεία υπάρχει και να την ακολουθήσουμε. Θεωρώ πως αυτό είναι το πιο δύσκολο και πιο σημαντικό στοιχείο που μου έδωσαν οι άνθρωποι που θεωρώ δασκάλους μου (κι όχι μόνο στη φωτογραφία): Το ότι μπόρεσαν να με πείσουν πως έχει νόημα να ακολουθήσω μια πορεία, χωρίς να είμαι σε θέση -εκ των πραγμάτων ως αρχάριος- να καταλάβω που οδηγεί η κατεύθυνση που μου δείχνουν.

[mandragoras]

καλα οταν μιλας μπορω να καθομαι ωρες να σε ακουω..