Διαβάζοντας φωτογραφίες

[mare_nostrum]

Ζήση είναι πάντα απολαυστικές οι αναρτήσεις σου. Ο τρόπος που καταγράφεις τις σκέψεις σου μ' αρέσει πολύ και χαίρομαι όταν τις διαβάζω. Έτσι, ήθελα απλά να στο πω

[g.kapa]

Κι εμένα μ΄αρέσει, Ζήση, και η φωτογραφία, αλλά και το σχόλιό σου.

[Ζήσης Καρδιανός (ziskar)]

Στις 10 Φεβρουαρίου πέθανε σε ηλικία 81 ετών, ο σπουδαίος χιλιανός φωτογράφος του Magnum Sergio Larrain. O Larrain φωτογράφησε ουσιαστικά περίπου μια δεκαετία και σταμάτησε οριστικά το 1968 όταν άρχισε να μελετά και να διδάσκει ανατολικές μυστικιστικές θρησκείες. Έκτοτε αποτραβήχτηκε από τα εγκόσμια και έζησε σαν αναχωρητής στα βουνά της Χιλής.
Από τα πρώτα χρόνια του σαν φωτογράφος εκδήλωσε μια διάθεση πειραματισμού. Υπάρχει το εξής ενδιαφέρον κινηματογραφικό trivia. Ένα απόγευμα στην δεκαετία του '50 φωτογραφίζοντας έξω από την Notre Dame στο Παρίσι, συνέλαβε τις ιδιωτικές στιγμές ενός ζευγαριού αλλά μπόρεσε να το διαπιστώσει μόνο αργότερα κοιτώντας τα κοντάκτ. Το περιστατικό αυτό ενέπνευσε στον αργεντινό συγγραφέα Χούλιο Κορτάσαρ το διήγημα "the devil's drool", το οποίο αργότερα αποτέλεσε την βάση της κινηματογραφικής τανίας "Blow Up" του M. Antonioni!!
Η έλξη του Larrain στον μυστικισμό αντανακλάται από νωρίς στην πεποιθησή του ότι οι καλές φωτογραφίες εκπορεύονται από μια ιδιαίτερη πνευματική και ψυχική κατάσταση, ένα είδος χάρης ή χαρίσματος. Αυτό το χάρισμα μπορεί να εκφραστεί όταν έχει απελευθερωθεί από τις συμβάσεις και είναι ελεύθερο σαν παιδί που πρωτοανακαλύπτει τον κόσμο. Από εκεί και πέρα η οργάνωση του κάδρου είναι κάτι σαν παιχνίδι.

Μια από τις πιο αγαπημένες μου φωτογραφίες είναι αυτή η φωτογραφία του Larrain.


SOUTH AMERICA. Chile. Town of Valparaiso. 1957.

Ο Larrain έχει πει για την λήψη αυτής της φωτογραφίας "βρισκόμουν σε μια κατάσταση απόλυτης γαλήνης και αναζητούσα μόνο τα πράγματα που με ενδιέφεραν. Ξαφνικά από το πουθενά εμφανίζεται το πρώτο κοριτσάκι ακολουθούμενο αμέσως μετά από το άλλο. Δεν ήταν μόνο τέλεια, ήταν μια μαγική εικόνα". Εδώ βρίσκουμε το νόημα της "χάρης" που επικαλείται ο Larrain.
Είναι μια φωτογραφία που δεν οφείλεται σε κάποια αποφασιστική στιγμή αλλά σε μια πνευματική κατάσταση χάριτος.
Για μένα αυτή η εικόνα είναι σημαντική γιατί μου ζωντανεύει μνήμες από μια παρόμοια γειτονιά που έζησα μικρός. Μια γειτονιά στο τέλος μιας ανηφόρας που λουζόταν όλη την μέρα από τον ήλιο και είχε φαρδιά ασβεστωμένα σκαλιά που οδηγούσαν στην βρύση που πέρναμε νερό. Ξέχωρα όμως από τους προσωπικούς λόγους, νομίζω πως είναι μια φωτογραφία που μιλάει για την χαμένη φωτεινή πατρίδα της παιδικής ηλικίας.
Επίσης για μένα είναι μια φωτογραφία φάρος που στην φωτογραφική μου περιπλάνηση, μου φωτίζει τον δρόμο κάθε φορά που ξεστρατίζω (δλδ όλη την ώρα )

http://www.magnumphotos.com/C.aspx?V...ID=2K1HRGQ2YJW

[Stathis Tzouvaras]

Ζήση,
ένα μεγάλο ευχαριστώ !
Δεν τον γνώριζα και έμεινα άφωνος απο τα έργα του...

[stavrosstam]

ελεύθερο σαν παιδί που πρωτοανακαλύπτει τον κόσμο

Η φωτογραφική πεμπτουσία...

Ή όπως λέει ο Brassai "Αν η πραγματικότητα αδυνατεί να μας γεμίσει με απορία, είναι γιατί έχουμε πέσει στη συνήθεια να την βλέπουμε συμβατικά."

Ωραίος ο Larrain και εξαιρετική η συγκεκριμένη φωτογραφία/μαγική εικόνα. Ξέρεις τι σκεφτόμουν, Ζήση, καθώς έβλεπα κάποιες από τις φωτογραφίες του; Ότι η επιρροή που σου έχει ασκήσει είναι μάλλον εμφανής...

[lolik]

ω, Ζήση, ευχαριστούμε πολύ που μας τον γνώρισες καθώς και για το όμορφο κείμενό σου.

[mandragoras]

σε ταξιδευει μεσα απο την φωτογραφια ..ειναι σαν ειμαι εκει..αυτες οι δυο μου αρεσαν και εμενα εκτος του ζηση ευχαριστουμε φιλε που μας ταρακουνας

[walker]

Καλημέρα.

Ήθελα να μοιραστώ κάποιους προβληματισμούς, σκόρπιες σκέψεις αν θέλετε, σχετικά με το διάβασμα των φωτογραφιών. Ελπίζω να γράφω στο κατάλληλο θέμα.

Οκ, καταλαβαίνω πως υπάρχουν κάποιοι αντικειμενικοί κανόνες, βάσει των οποίων κατατάσσουμε καταρχήν μια φωτογραφία. Όπως και σε κάθε μορφή τέχνης. Καταλαβαίνω επίσης ότι υπάρχουν περιπτώσεις όπου οι αντικειμενικοί κανόνες καταστρατηγούνται κατά βούληση, συνειδητά.

Από 'κει και πέρα όμως τι γίνεται;

Διαβάζω:

Το τι διαβάζει κανείς σε μία φωτογραφία έχει να κάνει με τόσα πολλά . . .
τον χαρακτήρα και τις εμπειρίες του, την διάθεσή του εκείνη τη στιγμή, το ποιός είναι φωτογραφικά, το που και πως θα δει την φωτογραφία, και πολλά άλλα.

Ένα από αυτά που έχω προσέξει είναι, η σημαντικότητα του 'ποιός τράβηξε την συγκεκριμένη φώτο'...

Και συμφωνώ απόλυτα μαζί σου Στέφανε.
Την αξία μιας φωτογραφίας την αποδίδουμε ο καθένας ατομικά, και την κατατάσσουμε στην προσωπική μας κλίμακα αξιολόγησης.

Τί είναι όμως αυτό που κάνει μια φωτογραφία καλή, και όχι κακή, εξαιρετική και όχι καλή; Τί είναι αυτό που ξεχωρίζει τις φωτογραφίες και τις κάνει ευρέως αποδεκτές; Πώς καταφέρνει μια φωτογραφία να επιδρά με τον ίδιο ή με παρόμοιο τρόπο, σε συναισθηματικό και εγκεφαλικό επίπεδο σε όλους εμάς (ή έστω στους περισσότερους);
Αναφέρομαι φυσικά σε φωτογραφίες που πληρούν τους αντικειμενικούς κανόνες της Τέχνης.

Πιστεύω ότι αυτό που δημιουργεί το 'εξαιρετικό' σε μια φωτογραφία, είναι το ταλέντο του δημιουργού. Δεν ξέρω, υπάρχουν διάσημοι φωτογράφοι που έχουν μονάχα μία εξαιρετική φωτογραφία; Αμφιβάλλω, αλλά οι γνώσεις μου στην ιστορία της φωτογραφίας δεν επαρκούν για ασφαλές συμπέρασμα, γι' αυτό σας ρωτώ.
Το ταλέντο όμως, βγάζει το αποτέλεσμα, και αυτό το αποτέλεσμα είναι που προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω. Σε μία φωτογραφία, όχι στο σύνολο (ή σε μέρος) της δουλειάς κάποιου.

[Ηλίας]

Νομίζω πως το ταλέντο είναι μια λέξη αλλά κι έννοια που εύκολα μπορεί να παρεξηγηθεί.

Στην φάση που βρίσκομαι ως προς την τέχνη κι τις απόψεις μου γύρω από αυτή μια οποιαδήποτε καλλιετχνική προσπάθεια μπορεί να διαχωρίστεί σε δύο είδη. Αυτή όπου η επικοινωνία πομπού-δέκτη επιτυγχάνει κι σε αυτή που αποτυγχάνει.

Και για να δανιστώ κι λίγο την "φυσική" πλευρά των πραγμάτων μπορεί η πληροφορία που φτάνει από την μια άκρη στην άλλη να έχει "θόρυβο", να "αλιώνεται" από το μέσο(στην περίπτωση της τέχνης το μέσο είναι αυτό το τεράστιο κι συνάμα τόσο μικρό κενό που χωρίζει καλλιτέχνη-θεατή)κ.α.
Αν όμως ο δέκτης εν τέλη λαμβάνει πληροφορία από το πομπό ακόμα κι λανθασμένη άπο όλες αυτές τις παρεμβολές που έχει δεχτεί(πράγμα που στις τηλεπικοινωνίες πχ δεν επιθυμούμε) εδώ, στην τέχνη, έχουμε επιτύγχει επικοινωνία.

Αποτυγχία είναι όταν αυτή η συναλλαγή δεν μπορεί να είναι συνεχής...

[wintermute]

Δεν το ήξερα ότι πέθανε ο Larrain. Μου άρεσε πολύ από παλιά:

http://www.dpgr.gr/forum/index.php?topic=17235.0

RIP