Επ! πλάκωσε κόσμος... ορεξάτος και ζωηρός... Ο Θοδωρής έφερε και τις ρακές :-)
Για πείτε για πείτε![]()
Επ! πλάκωσε κόσμος... ορεξάτος και ζωηρός... Ο Θοδωρής έφερε και τις ρακές :-)
Για πείτε για πείτε![]()
Σαφως ειναι η υπερβαση της...
Το ενδιαφέρον με την έννοια της "υπέρβασης", όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ, είναι πως εμπεριέχεται ήδη στη φωτογραφία, δηλώνοντας πως την ίδια στιγμή που αυτή συλλαμβάνεται ως εικόνα, συντελείται και η ολοκλήρωσή της.
Θέλω να πω, η υπέρβαση και, άρα, η "ολοκλήρωση" της φωτογραφίας, δεν είναι υπόθεση του θεατή αν και έχει σχέση με την θέαση, την οποία και χρησιμοποιεί για να λειτουργήσει.![]()
"πλανήτες" ή ... "πλάνητες"
Σ' αρέσει να ξύνεις πληγές;...
edit: "βροχή" τα σχόλια! 'Επεσε" πάλι ένα τη στιγμή που έγραφα...
Ερμή κάτι είπε παραπάνω ο Αντρέας, "ο φωτογράφος γίνεται και ο ίδιος θεατής των φωτογραφιών του"...
Αλλά -βέβαια- η φωτογραφία συνεχίζει τη δική της πλέον πορεία με τους λοιπούς θεατές της "ερήμην" του φωτογράφου...
Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη g.kapa : 28-01-2013 στις 09:46
"... το σπουδαίο δεν είναι ν' αλλάξουμε τη ζωή μας, ονειροπολώντας μιαν άλλη πιο ενδιαφέρουσα, αλλά να κάνουμε να λαλήσει τούτη τη ζωή, όπως μας δόθηκε, την καθημερινή, την ταπεινή, την ανθρώπινη, όπου το καθετί που μπορούσε να γυρέψουμε πρέπει να υπάρχει. Σ΄αυτή τη δική μας ζωή, την αναφαίρετη και τη μοναδική (αφού κανένας άλλος δεν την έχει), που δίνει χυμό στα έργα μας και τα κάνει όμοια μ' εμάς, πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε το θαύμα." Γ. Σεφέρης
Ξαναπροσπαθεί για να ξαναπετύχει ή ξαναπροσπαθεί για την προσπάθεια;
Εγώ δεν το νομίζω τόσο "συμφεροντολογικ"". Δε μου φαίνεται ότι η αναζήτηση της καλύτερης επιτυχίας είναι η κινητήριος δύναμη. Πιο πολύ κλίνω προς την ρήση του Winogrand που λέει πως "φωτογραφίζει για να δει πώς είναι ο κόσμος φωτογραφημένος", κάτι που μεταφράζεται γενικότερα στην τέχνη -και την ζωή- ως «ταξίδι».
Η αφετηρία είναι η πραγματικότητα. Η φωτογραφία είναι το μέσο. Το ταξίδι είναι το ζητούμενο. Είμαι εθισμένος στο ταξίδι. Αν δεν το κάνω, το μυαλό μου δε με αφήνει σε ησυχία.
Διαβάζοντας στο θέμα "Ένα ποίημα την ημέρα..." μια σημείωση του Φοίβου, συγκράτησα ένα σημείο -από τα πολλά και ωραία εκεί- όπου ο Φοίβος συνδέει την τέχνη της ποίησης με τη φωτογραφία και παρατηρεί:
"... ότι και οι δύο τέχνες χρησιμοποιούν ευτελή, φθαρμένα υλικά (καθημερινές λέξεις/εικόνες με καθορισμένο νόημα, φθαρμένες από τη χρήση και την επανάληψη) και προσπαθούν να θολώσουν τους κανόνες που τα συνδέουν, να δημιουργήσουν ένα παράλογο συντακτικό, για να κάνουν την υπέρβαση και να βγει κάτι μαγικό, κάτι πιο δυνατό από τα περιγραφικά και καθορισμένα συστατικά τους"
Βρίσκω την παρατήρηση αυτή, τόσο καίρια και τόσο άμεσα συνδεδεμένη με το θέμα της κουβέντας εδώ, που τη μεταφέρω αυτούσια προς εμπλουτισμό της συζήτησης.
"... το σπουδαίο δεν είναι ν' αλλάξουμε τη ζωή μας, ονειροπολώντας μιαν άλλη πιο ενδιαφέρουσα, αλλά να κάνουμε να λαλήσει τούτη τη ζωή, όπως μας δόθηκε, την καθημερινή, την ταπεινή, την ανθρώπινη, όπου το καθετί που μπορούσε να γυρέψουμε πρέπει να υπάρχει. Σ΄αυτή τη δική μας ζωή, την αναφαίρετη και τη μοναδική (αφού κανένας άλλος δεν την έχει), που δίνει χυμό στα έργα μας και τα κάνει όμοια μ' εμάς, πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε το θαύμα." Γ. Σεφέρης
Η Τέχνη δεν βρίσκεται στο περιεχόμενο ενός έργου, εν προκειμένω μιας φωτογραφίας, αλλά στην μορφή με την οποία αυτό αποδίδεται...
Το σκέφτηκα διαβάζοντας κάτι σχετικό του Α. Μπαζέν και είπα, κουβέντα να γίνεται, να το ψιλοκοσκινίσουμε λιγάκι.![]()
"... το σπουδαίο δεν είναι ν' αλλάξουμε τη ζωή μας, ονειροπολώντας μιαν άλλη πιο ενδιαφέρουσα, αλλά να κάνουμε να λαλήσει τούτη τη ζωή, όπως μας δόθηκε, την καθημερινή, την ταπεινή, την ανθρώπινη, όπου το καθετί που μπορούσε να γυρέψουμε πρέπει να υπάρχει. Σ΄αυτή τη δική μας ζωή, την αναφαίρετη και τη μοναδική (αφού κανένας άλλος δεν την έχει), που δίνει χυμό στα έργα μας και τα κάνει όμοια μ' εμάς, πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε το θαύμα." Γ. Σεφέρης
Όσο την ...ξεσκονίζεις Γιώργη μου, μού ήρθαν και άλλα...
Πως το περιεχόμενο σε μια φωτογραφία δεν ορίζεται, ας πούμε, από την πραγματικότητα που παριστά, αλλά από τις αφαιρέσεις και τις συμβάσεις με τις οποίες αποφασίζεις, σαν φωτογράφος, να παραστήσεις αυτήν την "πραγματικότητα". Που, βέβαια, σαν εικόνα πια, εισάγει τον θεατή σε μιαν ψευδαίσθηση της πραγματικότητας από την οποία λείπουν όλα όσα οι αφαιρέσεις και οι συμβάσεις που ακολουθείς, της έχουν αφαιρέσει.
Η μορφή είναι τελικά ότι απομένει από τις αφαιρέσεις και τις συμβάσεις σου και έχει σαν σύμμαχο κι εχθρό της την αισθητική σου...
Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Ερμής Κασάπης : 07-02-2013 στις 14:16