To κοσκίνησα, το κοσκίνησα, αλλά φαίνεται το είχες προηγουμένως κοσκινήσει εσύ. Δε μπορώ να προσθέσω, ούτε ν' αφαιρέσω κάτι...
Μόνο -ίσως- να προσθέσω στο τέλος "... την αισθητική σου καθώς και την αισθητική των κριτικών φίλων, που εμπιστεύεσαι" ;
Ή -μήπως- είναι τελικώς το ίδιο;...![]()
"... το σπουδαίο δεν είναι ν' αλλάξουμε τη ζωή μας, ονειροπολώντας μιαν άλλη πιο ενδιαφέρουσα, αλλά να κάνουμε να λαλήσει τούτη τη ζωή, όπως μας δόθηκε, την καθημερινή, την ταπεινή, την ανθρώπινη, όπου το καθετί που μπορούσε να γυρέψουμε πρέπει να υπάρχει. Σ΄αυτή τη δική μας ζωή, την αναφαίρετη και τη μοναδική (αφού κανένας άλλος δεν την έχει), που δίνει χυμό στα έργα μας και τα κάνει όμοια μ' εμάς, πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε το θαύμα." Γ. Σεφέρης
Χθες που πρωτοδιάβασα το σημείωμα σου Γιώργη, αυθόρμητα σκέφτηκα πως κατά πάσα πιθανότητα ...ναι, είναι το ίδιο.
Σήμερα που το ξανακοίταξα, και έχοντας κατά νου κάτι σχετικό που σημείωσα αλλού, (https://www.facebook.com/ermis.kasapis) δεν είμαι σε θέση να σου απαντήσω ξεκάθαρα. Αν και καταλαβαίνω τι θέλεις να μου πεις, έχοντας και την προσωπική πείρα, αναρωτιέμαι αν η έννοια "κριτικός" και "φίλος" μπορούν να συνδυαστούν σε ένα και το αυτό πρόσωπο![]()
Στην εκπαίδευση ("ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα...") ο κριτικός φίλος είναι ένα πρόσωπο του οποίου εμπιστευόμαστε την κρίση και ταυτόχρονα θεωρούμε φίλο, ώστε να είμαστε βέβαιοι ότι η όποια κρίση του δεν περιέχει υστεροβουλία ή κάτι άλλο... Έτσι είμαστε βέβαιοι ότι η κριτική του είναι ουσιαστική και -συνεπώς- χρήσιμη. Θα έλεγα λοιπόν ότι το ουσιαστικό εδώ είναι το "κριτικός" παρόλο που στον όρο εμφανίζεται ως επιθετικός προσδιορισμός στο "φίλος". Σίγουρα πάντως δεν είναι αυτός που "τα πίνουμε μαζί" (αν και αυτο δεν αποκλείεται να συμβαίνει σε κάποιες περιπτώσεις...
)
"... το σπουδαίο δεν είναι ν' αλλάξουμε τη ζωή μας, ονειροπολώντας μιαν άλλη πιο ενδιαφέρουσα, αλλά να κάνουμε να λαλήσει τούτη τη ζωή, όπως μας δόθηκε, την καθημερινή, την ταπεινή, την ανθρώπινη, όπου το καθετί που μπορούσε να γυρέψουμε πρέπει να υπάρχει. Σ΄αυτή τη δική μας ζωή, την αναφαίρετη και τη μοναδική (αφού κανένας άλλος δεν την έχει), που δίνει χυμό στα έργα μας και τα κάνει όμοια μ' εμάς, πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε το θαύμα." Γ. Σεφέρης