Ευτυχώς με πρόλαβαν όλοι οι προηγούμενοι και δεν χρειάστηκε να γράψω εγώ τα μακρυνάρια!

Να προσθέσω μόνο κάτι:
...πριν λίγα χρόνια, όταν άνθρωποι των οποίων την γνώμη εκτιμούσα μου το είχαν πει κι εμένα αυτό, στριφογύριζε κι εμένα στο μυαλό μου το "πώς" και "γιατί". Ειδικά για την συγκεκριμένη φωτογραφία που παρέθεσα, δεν καταλάβαινα κι εγώ τι σόι ένταση είναι αυτή που μου λέγανε......
Την άφησα στην άκρη. Πέρασε ο καιρός, μεγάλωσα (λιγάκι), εν τω μεταξύ άλλαξαν οι παραστάσεις και τα βιώματά μου (εμπλουτίστηκαν), και την ξαναείδα πριν λίγο καιρό. Βλέποντάς την κάτι έγινε μέσα μου... Και μετά θυμήθηκα την παλιότερη συζήτησή μου
Ο Μπαλάφας είχε πει κάποτε πως αν θες να κάνεις καλή φωτογραφία, δε χρειάζεται να σπουδάσεις φωτογραφία. Διάβασε ποίηση, λογοτεχνία, δες ζωγραφική, πήγαινε στον -καλό- κινηματογράφο, άκουσε μουσική. Θα έρθει και η ώρα έτσι που θα κάνεις και φωτογραφία!
Φυσικά αυτό δεν είναι όλη η αλήθεια, περιγράφει όμως πολύ καλά κάτι: για να κάνεις τέχνη χρειάζεσαι ευαισθησία, αισθητική και πνευματικότητα. Την ευαισθησία την έχουμε. Την αισθητική την καλλιεργούμε και την φτάνουμε. Η πνευματικότητα χρειάζεται μεγάλη βουτιά στον εαυτό μας, βουτιά όχι ακαδημαϊκή («για να δω τι έχω εδώ στα μύχια του μυαλού μου»

) αλλά υποσυνείδητη. Κι αυτό έρχεται μόνο μέσα από τα στραπάτσα της ζωής και από τις καταστάσεις που δεν περιμέναμε! Όταν λοιπόν ο εαυτός μας μας εκπλήξει (!!) τότε μπορεί να εκπλήξουμε κι εμείς τους άλλους....
Αν θες την -άχρηστη- γνώμη μου, μην προσεγγίζεις ακαδημαϊκά αυτό που κάνεις. Σύντομα θα απογοητευτείς, γιατί δεν θα καταλήξεις πουθενά. Φωτογράφιζε όσο μπορείς, κάνοντας αυτό που υποσυνείδητα σου βγαίνει και μην ψάχνεις πώς και γιατί. Δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο αδιόρατα πράγματα, τα οποία βγαίνουν μόνα τους όταν θέλουν......